Nawadnianie kroplowe polega na równomiernym rozprowadzaniu niewielkich ilości wody i nawozu na określonym obszarze. Woda i nawóz są dostarczane bezpośrednio do strefy korzeniowej uprawy, co eliminuje spływanie, parowanie i znoszenie. Prawidłowo zaprojektowany i zarządzany system nawadniania kroplowego zapewnia producentom najlepszą dostępną jednorodność i wydajność aplikacji, w konsekwencji oszczędzając czas, energię i wodę, a jednocześnie maksymalizując plony.
System nawadniania kropelkowego - na czym polega?
Istnieją dwa główne rodzaje systemów nawadniania kroplowego - powierzchniowe i podpowierzchniowe. Nawadnianie kroplowe, nazywane również mikronawadnianiem, nawadnianiem kropelkowym lub nawadnianiem miejscowym, polega na kapaniu wody na glebę z bardzo małą prędkością (2-20 litrów/godz.) z systemu plastikowych rur o małej średnicy wyposażonych w wyloty zwane kroplownikami. Woda jest aplikowana blisko roślin, dzięki czemu zwilżana jest tylko część gleby, w której rosną korzenie, w przeciwieństwie do nawadniania powierzchniowego i zraszania, które polega na zwilżaniu całego profilu glebowego. W przypadku nawadniania kropelkowego aplikacje są częstsze (zwykle co 1 - 3 dni) niż w przypadku innych metod, co zapewnia korzystny dla roślin wysoki poziom wilgotności w glebie. Dopóki dawka jest niższa od zdolności infiltracyjnej gleby, pozostaje ona nienasycona i żadna wolna woda nie stoi ani nie spływa po powierzchni.
System nawadniania kropelkowego – z czego się składa?
Zestaw do nawadniania kropelkowego to kilka elementów. Głowica sterująca składa się z zaworów kontrolujących wypływ i ciśnienie w całym systemie. Może również posiadać filtry do oczyszczania wody. Niektóre jednostki głowicy sterującej zawierają zbiornik nawozu lub składnika odżywczego. Powoli dodają one odmierzoną dawkę nawozu do wody podczas nawadniania. Jest to jedna z głównych zalet nawadniania kroplowego w porównaniu z innymi metodami.
Linie główne, podrzędne i boczne doprowadzają wodę z głowicy sterującej na pola. Są one zazwyczaj wykonane z węża PCV lub polietylenowego i powinny być zakopane pod ziemią, ponieważ łatwo ulegają degradacji pod wpływem bezpośredniego promieniowania słonecznego. Dystrybucja wody do roślin odbywa się poprzez linie boczne, w których znajdują się określone urządzenia kroplujące.
Jednym z najważniejszych elementów nawadniania kropelkowego są węże. W asortymencie sklepu eGarden znajdziesz różnorodne modele - wąż ogrodowy rozciągliwy,wąż zbrojony czy wąż ogrodowy multiflex. Wybierz ten, który najbardziej pasuje do Twojego systemu nawadniania.
Podpowierzchniowe nawadnianie kroplowe
Nawadnianie podpowierzchniowe (SDI) jest bardziej skomplikowaną, a co za tym idzie kosztowną i rzadko stosowaną metodą, w której stosuje się wąskie plastikowe rurki o średnicy około 2 cm. Są one zakopywane w glebie na głębokości od 20 do 50 cm, na tyle głęboko, aby nie przeszkadzały w normalnej uprawie lub ruchu. Rury są albo porowate na całej powierzchni, albo wyposażone w regularnie rozmieszczone perforacje. Jeśli są porowate, rury wydzielają wodę na całej swojej długości. Jeśli są wyposażone w emitery, uwalniają wodę tylko w określonych miejscach. Uwolniona woda rozprzestrzenia się w glebie. Wzorzec zwilżania zależy od właściwości otaczającej gleby, a także od długości odstępu między sąsiednimi emiterami i szybkości ich wypływu.
Potencjalnym problemem tej technologii jest to, że wąskie otwory emiterów mogą zostać zatkane przez korzenie, cząstki, glony lub wytrącające się sole.
Powierzchniowe nawadnianie kroplowe
Powierzchniowe nawadnianie kroplowe jest znacznie bardziej powszechne i wykorzystuje bardzo duży wybór urządzeń kroplujących. Linie boczne, zasilane z magistrali polowej, układane są na powierzchni. Zazwyczaj mają one średnicę od 10 do 25 mm i są perforowane lub wyposażone w specjalne emitery. Te ostatnie są przeznaczone do kapania wody na glebę w kontrolowanym tempie, od 1 do 10 litrów na godzinę na emiter. Ciśnienie robocze wody mieści się zwykle w zakresie od 0,5 do 2,5 atmosfery. Ciśnienie to jest rozpraszane przez tarcie w przepływie przez wąskie kanały lub otwory emiterów, więc woda wypływa pod ciśnieniem atmosferycznym w postaci kropel, a nie strumienia lub rozpylenia.
Emitery lub kroplowniki to urządzenia służące do sterowania wypływem wody z laterny do roślin. Zazwyczaj są one rozmieszczone w odległości ponad 1 metra od siebie, przy czym dla jednej rośliny, takiej jak drzewo, stosuje się jeden lub więcej emiterów. Podstawą projektowania jest wyprodukowanie emitera, który zapewni określony stały zrzut, który nie zmienia się znacznie przy zmianach ciśnienia.
Woda z nawadniania ma tendencję do rozprzestrzeniania się w glebie na boki i w dół od punktu, z którego się wydostaje. Część całkowitej objętości gleby, która jest rzeczywiście zwilżona, zależy od gęstości punktów kroplowania (siatki), jak również od szybkości aplikacji i wewnętrznych właściwości rozprzestrzeniania się wody w glebie. Strefa zwilżona, a więc i objętość aktywnego ukorzenienia, jest zwykle mniejsza niż połowa objętości normalnej strefy korzeniowej, gdyby cała gleba była równomiernie zwilżona.
Przy częstym kapaniu zwilżona część gleby jest utrzymywana w stanie ciągłej wilgotności, choć gleba jest nienasycona, a więc dobrze napowietrzona. Tworzy to wyjątkowo korzystny reżim wilgotnościowy gleby. Nawadnianie kroplowe ma zatem zdecydowaną przewagę nad nawadnianiem zalewowym, a nawet nad rzadszym nawadnianiem deszczownianym, zwłaszcza w przypadku gleb piaszczystych o niskiej zdolności magazynowania wilgoci oraz w klimacie suchym o wysokim zapotrzebowaniu na parowanie. W przeciwieństwie do nawadniania deszczownianego, na nawadnianie kroplowe praktycznie nie wpływają warunki wietrzne. W porównaniu do nawadniania powierzchniowego, w mniejszym stopniu wpływa na nie struktura gleby, topografia czy szorstkość powierzchni.
